Kanca
Ing Pepetengan
(Dening Doan
Febrianto Cyintino Putra - Pembina : Arinis Shofifah,S.Pd)
“Tangi,
ndhuk. Srengenge esuk sing katon
mbranang Nekani kowe”. Ibu nggugah aku kang isih ngantuk. Aku mesem, banjur aku mbukak mripatku. Nanging Kabeh padha wae.
Peteng tanpa cahya. Ya, iki Panguripanku.
Aku Ngarep-arep nalika esuk tekan, Aku bakal bisa ndeleng manuk- manuk sing
miber mencloki wit-witan lan embun neng nduwur gegodhongan. Iku wes lumrah
kanggo Bocah waras. Nanging iku sing tak arep-arep
Jenengku
Wulan Yulianti, biasane aku di celukWulan. Saiki aku kelas 2 SMP. Ya, aku iki
wong grahita. Amarga Kacelakaan bareng Bapak ku. Nalika aku kelas 1 SMP dipapag
Bapak ku numpak sepeda montor. Ana trek lewat Banter banget lan akhire nabrak.
Sing Sirahku mburi kebenthug trotoar. Akhire di gawa neng rumah sakit. Nanging
Bapa ku wis ora ketulungan nalika ing rumah sakit. Ya, nganti saiki aku urip
Bareng Ibu ing omah.
Dina
iki dina Minggu. Aku ra perlu siyap-siyap kanggo Sekolah. Aku lungguh ing
ngarep meja karo nggrayangi serat-serat braille sing ana ing ngarepku. Aku
luwih seneng maca buku tinimbang mlaku-mlaku. Bukane aku wedi ora ngerti dalan.
Nanging aku wedi kedadean pisanan iku bola-bali menehNalika mlaku-mlaku,
Sawetara cah cilik mlaku ing ngarepku. Aku bisa ngrasakake Bocah-bocah cilik
iku ngenyek. Banjur ngguyu karo lan mbengok “Wong wuta! Wong wuta!”. Malahan
ana sing mbalang aku nganggo watu cilik. Perkara iku, aku luwih seneng ngurung
awakku dhewe.
Aku
butuh kanca. jebulZul tekan. Aku ra ngerti sapa dheweke. Pas pisanan kenalan,
Dheweke ngomong
“Aku ana kanggo awakmu, Wulan.
Amarga iku, aja crita marang sapa-sapa marang aku”.
Akhire Aku kekancan karo Zul. Zul mesti
nangikno aku lan Zul mesti ana pas ak lagi dhewean ing njero kamar. Ibuk
ku tansah bali dalu. Aku ngerti , Ibuk
Kerja kareben bisa ngragati aku kanggo oprasi mripat. Saumpamane Bapak isih
ana.
Senajan
aku ora bisa ndeleng, aku apal panggonan sing ana ing njero omahku. Aku nutup
lawang kamar karo mesem.
“Aku neng kene, Wulan kok katon
seneng”.
“Ya, Ibuku mari ngomong, Minggu
ngarep aku di oprasi”. ora ono wangsulan.
“Zul, Kowe ora seneng?”
“Eh, Aku seneng, seneng banget.
Nanging, Aku wedi nek kowe ra bakal ngenali aku maneh mengkone”.
“Zul ora perlu kuwatir. Sapa wae
awakmu, saka endi wae asalmu. Aku ora preduli. Kowe iku kancaku.”.
“kowe bakal ngomong rena-rena
mengkone, percaya. Donya iku indah, Nanging elingo, Ojo kajebak ing kaendahing
donya.”
Bareng seminggu, wayahe oprasi, aku dikongkon
turu ana ing dipan.
Zul ngomong “tenang wae. Ora
bakal lara.”
Aku ga bisa njawab omongane Zul
amarga obat bius wis disuntik ing tanganku. Pisanane aku isih ngerti Dokter
isih ngomong-ngomong karo suster. Nanging aku ora bisa ngrungokke maneh, aku
ngrasa ngantuk. Pungkasane aku banjur turu.
Aku
ora ngerti nalika kahanan sadar utawa ora. Sing cetha aku bisa ngrasake awakku
enteng, Kahanane sepi. Aku ngerasa wedi.
“Wulan, iki aku, Zul.” Aku kaget
kayata ngrasa ana ing ngarep ku.
“Aja wedi, Menenga kowe bakalan
bisa ndeleng maneh. Kowe bakalan ngerti kembang-kembang ing ngisore langit
biru. Kowe bakalan dadi anak normal. Aku ngerti kowe iki anak sing apik,
nanging aja lalekake wong-wong sing senasib karo kowe.” Banjur iku kabeh bali
sepi.
Sak wise bubar oprasi.
“Kowe wis siap?” Pitakone dokter.
“nggih Dokter Kulo mung seneng
mawon”. Aku mesem sithik.
Jantungku dheg-dhegan. Ibuk ku
nggegem tanganku. Dokter nguculke perban sing ana ing sirahku. Banjur aku
ngrungokke dokter nggunting perbanku. Aku ngrasa sirahku enteng.
“Bukak mripatmu, Alon wae.”
Aku ngrasa bisa ndeleng cahya.
Aku nyawang ana wong wedok.
“Ibuk...?” pitakonku
“Suwun Ya Allah, kowe bisa
ndeleng maneh, anakku..”.
“Suwun Dokter” aku karo mesem
marang dokter
“Buk, Zul wonten ing ngendi?”
“Kowe pengen ketemu Zul, Wulan?”
Ibuku karo njupuk barang sing ana
ing andhing ku lan mataku kaget Banget.ana BONEKA
“Buk, Iku Zul..?”
Aku ra percaya. Banjur aku ndeleng maneh, aku
ngrasa lambe bonekane obah kayata serasa ngomong
“Aku pamit ndhisik..”
apa iki mung kayalanku.?
